ฉันเป็นคนใต้ เป็นคนอารมณ์ดี อยู่จังหวัดสตูล ซึ่งใครๆเขาก็เรียกฉันว่า “แม่เฒ่า”-เพราะอยู่จนเฒ่าเกินอายุเฉลี่ยของมนุษย์ยุคนี้แล้ว คือ 84-ปี ฉันชื่อ “สร้อย”-ฉันคิดว่า...ฉันน่าจะช่วยหลวงพ่อวัดพระธรรมกายสร้างสันติภาพโลกได้ เพราะฉันนามสกุล “ปราบสงคราม”-อีกทั้งพอหลวงพ่อมีโครงการบวชอุบาสิกาแก้วทีไร ฉันก็มาบวชทุกที ทั้งๆที่สังขารไม่ค่อยไหว หรือใครๆเขามักจะบอกว่า...ฉันเข้าสู่วัยโอ๊ยแล้ว คือ ลุกก็โอ๊ย นั่งก็โอ๊ย แถมเดินยิ่งร้องโอ๊ยๆ จนลูกต้องถอยรถประจำตำแหน่งให้ ไม่ใช้รถเบนซ์โก้ๆ แต่เป็นรถเข็นคนแก่ เพราะเดินเหินไม่ไหว

 

 

 

        อีกทั้งฉันยังเข้าสู่วัยตึงอีก ไม่ใช่เต่งตึง...แต่หูตึง คือ เฒ่าแล้ว...อะไรๆมันก็แย่ไปหมด ฉันว่าหน่ออ่อนที่มาบวชกันล้านกว่าคนทั่วประเทศ ก็คงมีที่เป็นเหมือนฉันบ้างแหละ แต่ถ้าไม่มี...ในอนาคตหากแก่มากๆก็ต้องเป็นแบบฉัน แต่ไม่ต้องกลัวนะ อุบาสิกาหน่ออ่อนที่รักทั้งหลาย วันนี้ฉันมีเคล็ดลับ การหวนกลับไปสู่วัยสาวมาฝาก คือ พอมาบวชทุกครั้ง ฉันจะตั้งใจนั่งสมาธิ(Meditation)มาก แต่เดิมที่มาบวชครั้งก่อน พอเริ่มนั่งใหม่ๆ ฉันนั่งกับพื้นไม่ได้เลย ต้องนั่งบนรถเข็น นั่งไปนั่งมา เผลอๆก็นอนเลย เพราะสังขารฉันไม่ไหวจริงๆ แต่ก็ไม่ทิ้งสิ่งที่หลวงพ่อท่านสอน คือ ทำสมาธิ นึกถึงดวงแก้วไปด้วยตลอดเวลาทุกอิริยาบถ

 

        แม้จะจบโครงการกลับไปบ้าน แม้จะป่วยหนักขนาดไหน ฉันก็ทำสมาธิตลอด ซึ่งพอทำพรรค์นี้ สุขภาพของฉันก็ดีขึ้นเรื่อยๆ คือ อยู่ๆหูฉันก็หายตึง เบาหวานฉันก็ลง จากที่ต้องนั่งรถเข็นตลอดเวลา เดินต้องมีคนหิ้วปีกสองข้าง ครั้งนี้ฉันกลับมาบวชที่ศูนย์อบรมสำนักสงฆ์พรุต้นอ้อ ใครๆเขาก็บอกว่าฉันเป็นวัยเอ๊าะ คือ เดินปร๋อเข้าห้องน้ำได้เองไม่ต้องใช้รถเข็นเลย แถมออกกำลังกายท่านั้นท่านี้ กับเพื่อนวัยเอ๊าะๆและวัยกระเตาะได้ ยาเบาหวานก็ไม่ต้องกิน อีกทั้งหูก็ฟังธรรมะได้ชัดแจ๋ว

 

 

 

        เดิมทีเดียวฉันนั่งสมาธิก็ไม่เห็นอะไร เห็นแต่ความมืด แต่ฉันก็ทำตามที่หลวงพ่อบอก คือ วางใจนิ่งๆที่ในพุงไปเรื่อยๆ แม้จะมืดก็ช่างหัวมัน และเมื่อเวลาผ่านไป ฉันก็เริ่มเห็นแสงเป็นจุดเล็กๆ เหมือนเห็นอยู่ไกลๆ พอมองนิ่งๆไปเรื่อยๆโดยไม่คิดอะไร อยู่ๆแสงก็ขยายใหญ่ขึ้นเต็มพุง แล้วฉันก็มองต่ออย่างนี้ไปเรื่อยๆ ทั้งๆที่ยังไม่เห็นองค์พระ แต่ก็ไม่รู้สึกเบื่อ เพราะแค่เห็นแสงเต็มพุง ฉันก็รู้สึกสบาย เย็น สว่าง มีความสุข ฉันนั่งไปเรื่อยๆ แล้วอยู่ๆฉันก็เห็นองค์พระมาลอยอยู่นอกตัว ห่างตัวประมาณหนึ่งศอก ท่านหันหน้ามองฉัน ฉันก็ไม่รู้จะทำอย่างไร ก็เลยยกมือไหว้ พอทำอย่างนี้ ปรากฏว่า องค์พระท่านก็หายไปเลย แต่ฉันก็ไม่สน เมื่อท่านไปได้ ก็ต้องมาได้ใหม่ ซึ่งก็จริงๆ พอฉันนั่งหลับตาทำสมาธิต่อ ปรากฏว่าพระองค์เดิมก็กลับมาใหม่ แต่คราวนี้ท่านหมุนองค์ท่านหันหน้าไปทางเดียวกับฉัน แล้วก็หายดัง “วิบ”-เข้าไปอยู่ในพุงฉันจริงๆ ฉันรู้สึกมีความสุขมาก รู้สึกสบาย เย็น สว่าง ใจเบา ตัวก็เบา แล้วฉันก็มององค์พระไปเรื่อยๆ บางทีในท้องขององค์พระก็มีจุดเล็กสว่างอยู่ เหมือนเพชรอยู่ในท้อง

 

 

 

        เดี๋ยวนี้ไม่ว่าจะทำอะไร คือ นั่ง เดิน ยืน นอน ฉันก็เห็นเพชรในพุงตลอด ทำให้ฉันนั่งสมาธิได้นานโดยไม่เข็ดสักที (หมายถึงไม่เมื่อย)-พอทานข้าวเสร็จ ฉันก็จะรีบมานั่งสมาธิที่โรงธรรมก่อนเพื่อนทุกที แถมมาก่อนพระอาจารย์ทุกครั้ง จนพระอาจารย์ให้ฉายาว่า “เป็นนางเอกในโรงธรรม”

 

        พอช่วงว่าง ฉันทำอะไรเสร็จ ก็จะหลบไปตามพุ่มไม้สงบๆ นั่งสมาธิตลอด โดยที่ไม่มีใครบังคับฉันเลย เพราะนั่งแล้วมันมีความสุขดีที่หนึ่งเลย และที่สำคัญ พอเห็นองค์พระ เห็นเพชรในพุงอย่างนี้ สุขภาพของฉันมันดีขึ้นมากไม่เจ็บไม่ป่วย ไม่ไข้ เหมือนความเอ๊าะสมวัยมันหวนคืนมาใหม่

 

        ขอให้หลวงพ่อจัดบวชอีกบ่อยๆ เพราะการบวชทำให้ฉันได้มานั่งสมาธิ การนั่งสมาธิทำให้ฉันมีความสุข และเอ๊าะขึ้น อีกทั้งยิ่งได้มาฟังหลวงพ่อเทศน์ จะให้ฉันนั่งฟังนานเท่าไรก็ได้ เพราะสนุกมาก และหลวงพ่อยังสง่างามมากด้วย

 

กราบนมัสการด้วยความเคารพอย่างสูง

 

อุบาสิกาแก้วสร้อย ปราบสงคราม

        ส่วนอีกคนของศูนย์อบรมนี้ ก็มีผลปฏิบัติธรรมที่ดี แต่คนนี้ไม่เฒ่า เธออายุน้อยที่สุดในศูนย์ ชื่อ จิตโสภา ไชยปัญญา อายุ 15-ปีขวบ เธอเล่าว่า นั่งสมาธิวันแรกเมื่อยมาก และแถมฟุ้งซ่าน แล้วก็ยังไม่เห็นอะไร แต่พอเข้าวันที่สี่ ความฟุ้งก็ลดลง และก็สามารถนึกดวงแก้วที่กลางท้องได้ตามที่พระอาจารย์ท่านบอก พอมองดวงแก้วอย่างนิ่งๆ ดูไปเรื่อยๆ อยู่ๆก็มีแสงแปล๊บเข้ามาสว่างเหมือนแสงฟ้าผ่ามาที่ดวงแก้ว ทำให้ดวงแก้วสว่างวาบจนกลายเป็นดวงสว่างที่ติดกลางท้องมาจนถึงบัดนี้ เธอทิ้งท้ายว่า “สุขจังฮู้...สุขจังฮู้ เพราะไม่คิดว่าตัวเองจะทำได้”

 

 

 ขออนุโมทนาบุญด้วย