เรา (หลวงปู่เณรคำ) จะขอกล่าวความเป็นมาตั้งแต่เราได้รู้ความ การเกิดมาเป็นมนุษย์ ตั้งแต่เป็นเด็กมาเลยโดยสังเขป ให้แก่ท่านทั้งหลายได้รับฟัง พอกระชุ่มกระชวยจิต วาระจิตจะได้มีศรัทธาในการปฏิบัติบำเพ็ญภาวนา เป็นประสบการณ์นำทางชีวิตให้เกิดความสงบสุขต่อไปในอนาคต ซึ่งที่ผ่านมาเราได้มีปฏิปทาตั้งมั่นถึงพระพุทธเจ้า ถึงการปฏิบัติดีปฏิบัติชอบตั้งแต่ครั้งยังเป็นเด็ก โดยได้มีศรัทธาในการปฏิบัติจิตภาวนากรรมฐานมาตลอด

สมัยเป็นเด็กนั้นอยู่ที่บ้าน ถ้าเช้าขึ้นมาเห็นพระคุณเจ้า เห็นพระธุดงค์บิณฑบาตผ่านหน้าบ้าน เคหะสถานที่อาศัยอยู่ในครั้งนั้น ก็เกิดความศรัทธาเลื่อมใส กางเกงไม่ได้นุ่ง เสื้อไม่ได้ใส่ หิ้วกระติ๊บข้าวที่คุณโยมแม่ ซึ่งได้นึ่งข้าวไว้ไปตักบาตรทุกเช้า ทุกเช้าพอถึงวันพระเราก็นุ่งขาวห่มขาวเข้าไปจำศีลภาวนากับคนแก่กับชาวบ้าน ที่ไปอยู่จำศีลภาวนาในวัดสว่างอัมพวัน พอพลบค่ำมืดเราก็มีกลดมีมุ้ง ก็เข้าไปที่ป่าช้าตรงที่เขาเผาผี อันนี้พูดถึงสมัยเป็นเด็กนะ ตั้งแต่อายุ ๖ – ๗ ปี วันพระก็เข้าไปนอนที่ป่าช้า เหมือนกับว่าเราได้บำเพ็ญต่อเนื่องจากอดีตชาติ

เพราะในสมัยเป็นเด็กนั้นคิดอยู่เสมอว่าเราคงเคยเกิดมาหลายชาติแล้ว เราคงพอแก่การเกิดได้แล้วในชาตินี้ นี่เป็นความคิดสมัยที่เป็นเด็กนะ ซึ่งพอเห็นอะไรก็เกิดความสลดสังเวชไปหมด เพราะว่าในชีวิตครอบครัวในครั้งนั้น เราก็เห็นความบาดหมางของพี่น้องวงศ์ตระกูล เห็นการทะเลาะเบาะแว้ง เห็นการประทุษร้ายซึ่งมารดาบิดา หรือว่าเห็นคู่สามีภรรยาทะเลาะกัน เห็นคนเกิด เห็นคนแก่ เห็นคนเจ็บป่วย ทนทุกข์ทรมาน ก็เกิดความสลดสังเวชตั้งแต่เป็นเด็ก จึงเป็นแนวทางทำให้เรารู้สึกเหมือนกับว่าเรารู้มาก่อน เห็นมาก่อน ตั้งแต่อดีตชาติ เหมือนกับเราจะได้ต่อเติมเส้นทางแห่งการบำเพ็ญเพียรเพื่อให้หลุดพ้น

พอถึงวันพระก็ไปจำศีลตั้งแต่เช้า หิ้วปิ่นโตจังหันไปด้วย บางครั้งโยมบิดามารดาก็ทำป่น ลวกผัก ทำอาหารตามมีตามเกิด เราก็ไปจังหันตอนเช้า จากนั้นก็อยู่ตั้งแต่เช้าจนถึงสว่างวันใหม่ ในระหว่างที่ไปจำศีลนุ่งขาวห่มขาวนั้น ตั้งแต่เช้าจนค่ำ จะมีอิริยาบถแห่งการปฏิบัติธรรมอยู่ตลอด ไม่มีการด่างพร้อย ไม่มีการพลั้งเผลอแม้แต่น้อยตั้งแต่ยังเป็นเด็ก ทั้งวันก็เดินจงกรมสลับกับนั่งภาวนา นั่งภาวนาอยู่ใต้ร่มไทร สมัยนั้นในวัดสว่างอัมพวันนี่ คือวัดบ้านทรายมูลนะ จะมีกุฏิหลวงปู่ทุยอยู่ติดกับป่าช้า ทุกวันนี้ไม่มีแล้วเขารื้อออกและก็สร้างเมรุขึ้นมาใหม่ แถวนั้นตอนนี้ก็โล่งหมดแล้ว ซึ่งสมัยก่อนเป็นป่ารกชัฏมาก กุฏินั้นก็เป็นกุฏิที่หลวงปู่ท่านได้มรณภาพไป ไม่มีพระอยู่ ซึ่งเป็นกุฏิที่คนร่ำลือว่าผีแรงมาก คนกลัวกันไม่มีใครกล้าที่จะเข้าไปใกล้ สมัยที่เราเป็นเด็กก็ไปปักกลดอยู่ตรงนั้นเลย เวลาไปจำศีลก็ไปนอนอยู่กุฏิหลังนั้น บางทีก็ลงมานอนตรงที่เขาเผาศพ ไม่เคยมีความกลัวหรือหวั่นวิตกกังวลอะไร จิตนั้นนิ่งโดยตลอด ทั้งๆ ที่เรา ไม่เคยบำเพ็ญมาก่อนในชาตินี้ ในชาติปัจจุบันที่เพิ่งจะเริ่มต้น แต่ผลการปฏิบัติมันก็เกิดขึ้นทันที นี่ก็เป็นสัญญาณบอก เป็นหมายเหตุบอกถึงความจริง ในการบำเพ็ญบารมีของแต่ละคนแต่ละท่านว่า แม้เราบำเพ็ญในชาตินี้หรือว่าชาติไหนๆ ผลการปฏิบัติบำเพ็ญนั้น มันก็ยังคงอยู่เหมือนเดิม ไม่เสื่อมไปไหน

ทุกเช้าวันพระก็ไปจังหัน ทุกเช้าทุกวันเราก็ตักบาตรแด่พระคุณเจ้า ซึ่งเป็นพระในวัดป่าดอนธาตุ อำเภอพิบูลมังสาหาร จังหวัดอุบลราชธานี และก็พระวัดบ้านทรายมูล วัดศรีสว่างอัมพวัน เราก็ตักบาตรทุกเช้า ซึ่งท่านญาคูอ่าง (ญาคู คือคำเรียกพระที่เคารพนับถือของชาวอีสาน) เป็นเจ้าคณะตำบลทรายมูลท่านก็ได้ให้ความอนุเคราะห์ในการบำเพ็ญภาวนาบ้าง ซึ่งสมัยที่จำศีลด้วยกันนี้หลักๆ คนที่ได้อยู่คู่กันตลอดคือพ่อใหญ่พุทรา บ้านทรายมูล ขณะนี้ก็อายุได้ ๘๐ – ๙๐ แล้ว ปัจจุบันท่านก็ยังมีชีวิตอยู่ ซึ่งเป็นคนที่คอยแนะนำแนวทางในการปฏิบัติบางข้อบางอย่างให้แก่เราในครั้ง นั้น บางทีก็ไปนั่งอยู่ป่าช้าด้วยกัน วันไหนที่มีเผาศพตรงกับวันพระไปเจอศพโบกผีอะไรก็นั่งด้วยกัน สมัยเป็นเด็กก็ชอบไปนอนอยู่ที่ฝังศพแล้วก็พิจารณาถึงความเป็นจริงของชีวิต ที่เราเกิดมา แม้ว่าเราอายุน้อยแต่มันมีภูมิความรู้มาแต่ดั้งเดิม ก็ชอบเข้าไปนอนตรงที่ฝังผี เป็นโบกปูนนะ ช่วงกลางวันนอนก็ไปนอนกำหนดรู้ความตายตั้งแต่ครั้งนั้นมาเรื่อยๆ ทุกวันพระไม่เคยขาด

หน้าที่: 1 2 3 4 5 6 7 8 9